کاکو سی کن

 هی صبح شد و باز به امید تو شُو شد

هی از چیش من اشک به یاد تو ولو شد.

 من لِـبدی مَـفلوک و تو بشکن بالو بنداز

شفتش نمیدم از حرکاتت دلم اُو شد.

 دل دُشتم و جز دل چی چی دشتم که ز مردم،

یی عمر قایم کرده بودم، باز چپو شد.

 جِـر دادی و شِـر کردی و پیوند و پوکوندی،

ای اَرقِـه مالوندیش و خودت گفتی یهو شد.

***

 گفتم یله شم تو شاچراغ تیرشه ببندم،

تا بلکه حالیم شه که چطو شد که ایطو شد؟!

 پلکیدم و پلکیدم و افسوس ...ها بله،

تا مَشت شدی شیره ی جونم روِ رو شد.

 در هر کِـر و هر سوک تو رو هی جار زدم من،

یعنی که بدون تو دلم غرق اَلُو شد.

 من شاپرکم، بچه ی فلک از به چلُـوندُم،

دل له شد و بازیچه واسی دس بچو شد.

 دیشو چغلیت کرد سمندر، کاکو سی کن،

ئی بسه زبون از غم عشق تو قَـدُو شد.