چه کسی میداند که تو در پیله ی تنهایی خود تنهایی؟
چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟
پیله ات را بگشا! تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی......
این تصویر و شعر خیلی به دل می نشیند...خیلی زنده است...همه ما نیاز داریم که پیله غفلتمان را رها کنیم و در آسمان خداداده و زیبای زندگی چرخی بزنیم....